Soms zou ik graag onzichtbaar zijn
Last updated on april 15th, 2024 at 12:55 pm
In de eerste weken na het overlijden van mijn dochter Lucy, wilde ik het liefst onzichtbaar worden.
Het was alsof iemand een schijnwerper op ons had gezet.
Toen mijn man en ik voor het eerst weer ‘naar de beek’ wandelden, voelde ik me naakt in onze kwetsbaarheid.
Marinus van den Berg schrijft in zijn boek Rouw in de tijd:
‘De buitenwereld kan als vijandig, als bedreigend overkomen. Sommige mensen zeiden dat het was alsof er een beschermlaag van hun huid was geschraapt. Ze hadden het gevoel dat iedereen naar hen keek, hun verdriet zag, en voelden zich weerloos.’
Dit vind ik heel herkenbaar.
Liever in de luwte
Vaak wordt er gezegd hoe lastig het is, dat het leven voor andere mensen gewoon doorgaat, als jouw leven voorgoed is veranderd. Maar ergens vind ik het ook wel prettig dat mensen afgeleid raken.
Het zorgt ervoor dat het gevoel van die schijnwerper verdwijnt.
In de rust die daarvoor in de plaats komt, krijg je misschien ruimte om voorzichtig te proberen verder te gaan.
❤️
Omgekeerd is meeleven ook soms moeilijk. Hoe ,zonder opdringerig of tactloos te zijn. Ik hoop,dat je schijnwerper steeds minder licht geeft
Zolang je maar weet bij wie je terecht kunt in moeilijke dagen.
Het is dubbel, vind ik, dat mensen ‘afgeleid raken’. Voor jou voelt het nog als gisteren en voor een ander lijkt het alweer zo lang geleden. Zoals iemand anders ook al schrijft: het is belangrijk dat je weet bij wie je terecht kunt met je verdriet.
❤️
Laat van dat licht een kaarsje overblijven.
De schijnwerpers zullen minder licht gaan geven ❤️
Lastig voor alle partijen. Schijnwerpers zijn niet fijn, maar vergetelheid voelt ook niet goed.
Als alle ogen op je gericht zijn voelt dat niet fijn.
Maar beter dan dat er niemand naar je om kijkt.
Groetjes
Dit snap ik geloof ik wel, je wilt in privacy kunnen rouwen en onderzoeken hoe je verder kunt gaan. Het voelt wat onvrij als je je in de schijnwerpers voelt staan van het medeleven van anderen.
Wat omschrijf je dat mooi.