De Klap
‘De klap komt nog wel.’ Het zijn onheilspellende woorden. Soms heb ik twee jaar na Lucy’s onverwachte overlijden nog steeds het gevoel dat het niet echt tot me is doorgedrongen. Dat ‘De Klap’ nog niet écht is gekomen.
De Klap
Maar als De Klap nog niet is gekomen, wat heb ik dan de afgelopen twee jaren gevoeld? Was dat slechts het voorprogramma? Moet het echte (rouw) werk nog beginnen? En wat als De Klap dan eindelijk komt.
Hoe overleef ik die dan in vredesnaam?
Word ik dan nog meer van de sokken geblazen dan ik al werd? Word ik dan nog meer overspoeld door een soort tsunami van weten en verdriet?
En wat is eigenlijk De Klap?
Wat bedoelen mensen eigenlijk als ze zeggen: ‘De klap komt nog wel?’ Willen ze daarmee zeggen dat iemand ’te goed’ functioneert na wat er is gebeurd, en dat dus blijkbaar De Klap nog niet is gekomen? Er zit bijna een soort ‘Wacht maar! Die gaat nog wel anders piepen!’ in besloten.
Bestaat De Klap eigenlijk wel?
Bestaat De Klap eigenlijk wel? Wat mij betreft waren die twee politiemensen bij ons aan de deur een enorme klap. Kan het misschien zo zijn dat je in de loop van de tijd telkens een mini klap krijgt? En dat die samen geleidelijk De Klap vormen?
En dat je die daardoor niet als zodanig herkent?
Toeval bestaat niet. Gisteren vroeg ik me af wanneer mijn klap komt. Ik zou het niet aardig vinden als iemand zou zeggen ‘de klap komt nog wel.’ Wie weet precies hoe een ander zich vanbinnen voelt? Is het ‘fout’ wanneer je voor de buitenwereld sterk bent? Zo zou je het bijna gaan opvatten.
♥
Kleine klapjes!
Grote klappen.
Het komt en gaat.
Neem t zoals het komt want “men” heeft van die voorgecalculeerde uitdrukkingen in de mond waar je vaak niks mee kunt.