Rouwen en rust
Als ik nu terugkijk op het eerste jaar na het overlijden van mijn dochter Lucy, dan was ik toen erg naar buiten gericht. Ik ging zoveel mogelijk door met alle dingen die ik daarvoor ook deed onder het motto:
‘Ik weet het anders ook niet.’
op de voet gevolgd door:
‘Ik doe maar wat.’
Het tweede jaar: naar binnen gericht
In het tweede jaar kwam mijn lichaam me te hulp: Ik werd zo moe dat ik afspraken begon af te zeggen. En dat voelde zoooo goed. Nu is het alleen nog zaak om de rust die ik in mijn agenda heb gecreëerd ook in mezelf te vinden. Dat wil nog niet zo goed lukken.
Soms vind ik mezelf net een peuter die maar niet rustig op haar stoeltje kan blijven zitten. En toch is dat wel wat ik wil: rust. Zelfs al ben ik voortdurend geneigd om me naar buiten te richten, want ik heb oprecht het gevoel dat de antwoorden in mezelf leven.
Hoe dan ook, onderstaande giph geeft goed aan hoe ik me voel:
Mijn kind is ook 2 jaar geleden overleden en ik herken het gevoel van niet tot rust kunnen komen heel erg. Concentreren is ook heel moeilijk op het moment.
Ik accepteer het maar, misschien gaat het over een tijdje beter.
Wat schrijf je het weer veelzeggend: ‘ik weet het anders ook niet’ en ‘ik doe maar wat.’
♥