Verdriet en kloof met de wereld
De verbijstering en verdriet in bovenstaand gedicht van Marinus van den Berg vind ik heel herkenbaar. Het kan me soms onthutsen hoe de wereld gewoon doordraait. Rationeel gezien vind ik dat heel logisch en te verwachten. Maar soms krijg ik het gevoel dat ik hopeloos achterblijf.
Hier in dit Land van rouw.
Verdriet en kloof met de wereld
In zijn boek Rouwen in de tijd schrijft Marinus van den Berg heel treffend:
‘Je ervaart een kloof met de wereld en de mensen om je heen, waar alles gewoon door lijkt te gaan, alsof er niets is gebeurd. De wereld die alweer vraagt wanneer je gaat werken, of je alweer naar school gaat, of je wel op het feest komt. De wereld die gewoon doorfluit en haar deuren lijkt te sluiten voor wat jou overkomt. (…) Langzaam leven en jezelf de tijd gunnen die je nodig hebt is makkelijker gezegd dan gedaan.’
Weliswaar heb ik ruimte gecreëerd om mezelf terug te trekken, maar soms voel ik de druk om ‘weer normaal’ te gaan doen. Dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met die flauwekul en het verdriet.
Kloktijd versus belevingstijd
Dat is het conflict tussen wat Marinus van den Berg kloktijd/haastige tijd noemt en belevingstijd/vertraagde tijd. Qua kloktijd is mijn verlies van Lucy 2 jaar oud, maar het gemis is in het hier en nu.
Niet langer gedeelde smart
Het zinnetje ‘Als anderen alweer doorleven,’ trof mij. Hoewel ik helemaal begrijp dat het leven doorgaat, geeft het me tegelijkertijd een eenzaam gevoel. Alsof ik in mijn eentje achterblijf in dit Land van Rouw. ‘Gedeelde smart is halve smart,’ gaat het spreekwoord.
Soms voelt het alsof ik de nu enige ben die de smart om Lucy’s overlijden nog draagt.
En dat maakt het gewicht van die smart zwaarder.
Zo mooi he zegt hij dat. Chronos en Kairos. Konden we de goede tijden maar inlijsten en gedecoreerd ophangen zodat we later,als het minder ging, erop terug konden kijken en voelen hoe blij we toen waren met de gewone dagen, die niet gewoon waren achteraf…
Kloktijd en belevingstijd vind ik mooi. En ik snap wel dat je die druk ervaart om weer ‘mee te gaan draaien’, maar ik denk dat je heel goed naar jezelf moet kijken/luisteren en moet doen wat voor jou nú goed is. En als dat is om teruggetrokken te leven, moet je dat ‘gewoon’ blijven doen, denk ik.
❤️
Ja, dat kan ik me voorstellen dat het soms zwaar en eenzaam voelt. De wereld dendert gewoon door, net als altijd. Terwijl voor jou de wereld tot stilstand is gekomen. Toch geloof ik dat er alleen in de stilte heling kan plaatsvinden. Want anders dender je over je verdriet heen.
Ik wens je kracht en moed, enne … ik vermoed dat er toch meer mensen met je meeleven dan jij wel denkt.
Herkenbaar❤️