Mijn basisvertrouwen is weg
Door het ongelofelijke en plotselinge overlijden van mijn dochter Lucy is mijn basisvertrouwen flink aangetast.
‘Komt goed?’ Ik dacht het niet!
Ik geloof niet (meer) dat dingen goed komen, of wel meevallen.
Hoe kan ik dat geloven, als het allerergste is gebeurd?
Want blijkbaar kan dat.
Dus kom mij niet aan met dooddoeners als:
‘Het komt wel goed.’
Ik weet uit ervaring dat sommige dingen helemáál niet goed komen!
Ik voel me wat dat betreft totaal niet veilig in deze wereld.
En toch moet ik het ermee doen.
Wat is goed?
Een perspectief op de willekeur en de kwetsbaarheid van het leven dat mij helpt is vraagtekens zetten bij het woord ‘goed’.
Want wat is goed?
Mijn idee van ‘goed’ kan heel anders zijn dan dat van iemand anders.
Misschien is het soms de kunst om ‘goed’ te herkennen als het er compleet anders uitziet dan jouw goed.
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Zo herkenbaar. En bij mij is het iets dat er, ook 20 jaar later, nog steeds is. Ik geloof niet dat alles wel goed komt. En ik vertrouw er niet blindelings op dat mensen van wie ik houd nog lang bij me mogen blijven. Ik hoop het, maar ik vind het niet vanzelfsprekend.
Ik vind het ontzettend jammer dat ik dit basisvertrouwen kwijt ben. Ik hoop het weer terug te krijgen. Ik heb wel het geloof dat het op den duur beter zal gaan. En ik weet dat hele zware momenten weer voorbij gaan. Mijn zelfvertrouwen als moeder heeft ook een flinke knauw gekregen.
Er is nou eenmaal shit in het leven, grote shit, kleine shit. En soms trapt iemand op een mijn (mooi woord) terwijl je net dacht “Goh zie ik daar een sprietje zon”, en ontploft je leven in je gezicht. Dat blijft gebeuren. Maar je herstelt steeds sneller. Het komt niet goed, nee, het komt nooit goed, maar ook dat is niet erg.