Hoezo, gaat het leven door?!
‘Het leven gaat door,’ zeggen ze.
Maar ik vind dat lastig.
Elke minuut, elk uur, elke dag, elke week, elke maand brengt me verder van Lucy weg.
En dat wil ik niet.
Dus denk ik strijdlustig: ‘Dat zullen we nog weleens zien, of het leven doorgaat!’
Het leven gaat door, maar dat wil ik niet
Ik wil namelijk helemaal niet dat het leven doorgaat zonder Lucy. Maar al tegensputterend en vechtend word ik meegetrokken. Dan probeer ik mezelf, weinig succesvol, te troosten met het therapeutische inzicht dat je een relatie met iemand die is overleden gewoon kunt voortzetten. Maar ondertussen denk ik:
‘Jaja, leuk geprobeerd! Maar dat is natuurlijk gewoon een sneu doekje voor het bloeden! Je staat natuurlijk gewoon hartstikke in de min. Iemand is er niet meer. Dus wat is dat voor stomme troostprijs dat je dan een soort denkbeeldige relatie kunt continueren?
En als ik dan klaar ben met die innerlijk dialoog strek ik mijn handen uit en zeg:
‘Doe dan toch maar. Het is beter dan niks.’
En in mijn hoofd moppert het nog wat na: ‘Wat een flauwekul, wie denken ze dat ze voor gek houden.’
Maar daar ga ik al.
Met mijn troostprijs.
Het is een keuze
Eén van de adviezen die ik vaak tegenkom in de boeken over rouwen en de rouw podcasts die ik luister, dan is het dat je keuzes kunt maken in hoe je omgaat met je verlies en verdriet. Weliswaar is je iets heel ergs overkomen waarover je geen controle had, maar je hebt wél controle over hoe je daarmee omgaat. Feitelijk is dat natuurlijk niets nieuws onder de zon. Het is gewoon de filosofie van de Stoïcijnen in een nieuw jasje.
Maar goed, het is op zich een goed advies.
Bovendien moest ik glimlachen om David Kesslers uitspraak.
En dat is ook leven.
Dat van die keuzes vind ik altijd ingewikkeld. Volgens mij kan rouw je zo murw slaan dat je (soms) geen keuze hebt in hoe je ermee omgaat…
Je relatie voortzetten met iemand die aan de andere kant is kan heel fijn zijn, ik denk hierbij aan mijn overleden moeder met wie ik op de fiets soms hele gesprekken heb. Maar je moet dan wel vrede hebben met het feit dat iemand hier niet meer is en dat kunnen aanvaarden. Anders is het inderdaad meer een doekje voor het bloeden. Ik begrijp ook jouw strijdvaardigheid en gevoel van Ik Wil Dit Gewoon Niet!
Zeker de eerste jaren stond ik echt op de automatische piloot. Alles ging door en ik ook, want ik bleef ademhalen en mijn hart bleef kloppen. Maar of ik alles echt bewust meegemaakt heb… nee, dat niet. En zeker net na het overlijden van onze zoon stond alles gewoon stil. Het heeft ook maanden geduurd voordat ik de krant weer ging lezen en naar het journaal ging kijken.
Ja het gaat gewoon door. Ik vind de documententaires van de MH17 ook heel indrukwekkend, met tranen in mijn ogen zitten kijken. Je is niet “je móet door” maar het is ook een keuze hè.