‘De tijd heelt alle wonden,’ gaat gerustststellend het gezegde.

Maar ik heb inmiddels al een paar keer gehoord dat het niet de tijd zelf is die wonden heelt. Mary-Connor O’Frances zegt bijvoorbeeld in haar boek Het rouwende brein dat je telkens opnieuw het gemis moet ervaren, om uiteindelijk te helen.

Het is wat je in die tijd dóét dat het verschil maakt.

Het is dus helaas niet zo dat je een heel langdurig dutje kunt gaan doen, en dan wakker worden zonder verdriet en pijn.

De tijd heelt niet alle wonden

De psychologische pijn die rouwpijn is, is een waarschuwing dat delen van ons zorg nodig hebben, schrijft psychiater Uus Knops in haar boek Casper. De tijd heelt die pijn niet. Soms kan het goed zijn om een wond even toe te dekken, maar niet te lang.

Volgens de Belgische psychiater Uus Knops is rouwen zowel een proces als een staat van zijn:

‘Rouw is ruw, het schuurt, verwondt, doet pijn. ‘

Door dat schuren slijt de pijn. De ergste oneffenheden worden gladder, maar er blijven altijd ruwe en scherpe stukjes die onverwachts kunnen bezeren…