Rouw in de supermarkt
Last updated on december 9th, 2024 at 10:49 am
Rouw in de supermarkt.
Ik durf niet meer op maandagochtend boodschappen te doen bij Albert Heijn.
Dat komt omdat ik daar altijd een moeder tegenkwam van een klasgenoot van Lucy.
Ze is niet zozeer een vriendin, maar wel een goede kennis.
Als we elkaar tegenkomen in de supermarkt, volgt altijd een gesprek over hoe het gaat.
En over hoe het met onze kinderen gaat.
Dus daarom durf ik niet meer.
Rouw in de supermarkt
Als ik haar tegenkom zie ik de volgende drie mogelijkheden:
- Ik doe alsof ik haar niet zie, maar dat vind ik lomp en stom en dus geen optie.
- We zien elkaar, praten en ik lieg dat alles goed gaat. Dat kan goed gaan, maar wat als ze het heeft gehoord?
- We zien elkaar, praten en ik vertel dat Lucy is overleden. Maar dan ben ik bang dat ik midden in de supermarkt heel erg moet huilen. Bovendien voel ik medeleven voor háár potentiële schrik en ongemak als ze het nog niet wist. Want wat moet je zeggen in zo’n geval?! Ik zou het niet weten!
Ja maar…
Ja maar, is niet veel beter om dingen onder ogen te zien? Maak ik het niet alleen maar moeilijker door de supermarkt op maandagochtend te vermijden? Is dit niet net zoals in koud water springen, of een pleister aftrekken?
Je kunt het maar beter in één snelle beweging doen; dan ben je er ‘door’?
Zoals zo vaak in het leven staan theorie en praktijk ook hier op gespannen voet, wat mij betreft.
Want ja, zelden is vermijdend gedrag een gezonde optie.
Dat weet ik ook wel.
Maar voor nu vind ik het wel een góéde optie.
Zeker omdat er voldoende andere supermarkten zijn waar ik niemand zal tegenkomen die ik ken.
Megan Devine over rouw in de supermarkt
In haar boek Het is oké om je niet oké te voelen wijdt Megan Devine diverse pagina’s aan rouw in de supermarkt! Megan erkent dat boodschappen doen in de supermarkt allesbehalve eenvoudig is als je rouwt. Vooral mijn angst dat je mensen tegenkomt die naar je toekomen en je dingen vragen noemt ze. Megan schrijft over rouw in de supermarkt:
‘Het is oké- gezond zelfs – om een uur om te rijden naar een supermarkt wanneer je behoefte hebt aan anonimiteit. ‘
Behalve de confrontatie met andere mensen, kan de supermarkt ook nog op een andere manier moeilijk zijn: je ziet allerlei producten die je herinneren aan de persoon die je bent verloren. Megan Devine vindt het om deze reden prima om boodschappen gewoon thuis te laten bezorgen!
Leestip
Waarom het jammer is dat rouwkleding verdween
Dit kan ik me zo levendig voorstellen. En ja, een directe confrontatie lijkt het beste maar hoe leg je dat aan?
Moeilijke kwestie, ik zou waarschijnlijk hetzelfde doen als jij nu.
Eventueel kan je het later eens uitleggen.
Er komt een moment dat je het wel aankan om het haar te vertellen over Lucy. En het maakt dan niet uit of je in tranen uitbarst. Iedereen die zelf kinderen heeft begrijpt dat.
Als je ongeveer weet hoe laat ze naar de supermarkt gaat of hoe laat ze de supermarkt verlaat dan kun je haar buiten opwachten en vertellen dat je even met haar wilt praten en of ze daar interesse in heeft.
Ga vervolgens naar een rustig bankje in de buurt, of bij regen naar een auto, en vertel daar rustig je verhaal.
Dan heb je geen pottenkijkers in de winkel.
Ongetwijfeld weet ze al dat Lucy is overleden. Je woont in een dorp. Het zal waarschijnlijk voor haar net zo moeilijk zijn als voor jou. Er zijn veel mensen die durven geen contact met iemand te zoeken als er een naaste is overleden omdat ze bang zijn dat ze niet weten wat ze moeten zeggen.
Gewoon zelf het contact zoeken, je kunt niet je leven lang je voor iemand verstoppen.
En als je met haar gesproken hebt, dan kun je daar misschien wel een waardevolle vriendschap aan overhouden.
En wat is er fout om in een winkel in huilen uit te barsten? Je mag huilen, je kind verliezen? Dat wil geen enkele ouder ooit meemaken! Stop met het schamen voor je tranen. En je hoeft je nooit en te nimmer te schamen voor je dochter! Wees blij dat je kan huilen.
Ook dat is een vorm van rouwverwerking!
En wees trots op Lucy, zij heeft uiteindelijke heel wat moeilijke wegen moeten bewandelen!
Ik wens je ongelooflijk veel sterkte!!!
K denk aan je!
helemaal mee eens!
Ik denk vaak aan je Nicole. Probeer te doen wat voor jou het beste aanvoelt. En dat kan en mag iets compleet anders zijn dan wat algemeen gedacht wordt dat goed is.
Ik ben het met N8W8 eens.
Niet alleen is het moeilijk van jou kant…ook de andere kant zal er moeite mee hebben.
Zou het niet ontlopen en maar zien hoe het loopt…misschien heb je er zelfs wat aan.
Vind het zelfs (bijna) leuk om de ouders van een overleden klasgenootje (van dochter toen 13 jaar) tegen te komen. Zo praat je nog even over hun dochter en vriendin van onze dochter…al zal ik een lied nooit meer met plezier beluisteren wat er gedraaid werd bij het afscheid.
De klasgenootjes komen nog steeds daar over de vloer.
Groetjes
Moeilijk voor beide partijen. Wil je over Lucy praten in de supermarkt of liever niet ? Ik sluit mij helemaal aan bij het bericht van N8W8.
Ik vind dit zo herkenbaar. Wij wonen al heel lang in dezelfde buurt.
Onze overleden zoon is hier opgegroeid. Voortdurend kom ik mensen tegen die ik een beetje of wat beter ken van school, sport enz.
Vaak ontwijk ik een praatje, zeker in een winkel.
Sommige mensen die ik op straat tegen kom vertel ik het en soms zeg ik niets en stuur ze later een mail waarin ik vertel dat onze zoon in augustus is overleden.
liefs
Misschien moet je haar eens bij je thuis uitnodigen voor een gesprek. Daar ben je op je gemak zonder vreemd volk om je heen.
O, lieve Nicole, dat kan ik me helemaal voorstellen. En hoewel het misschien lijkt op vermijden (of dat misschien wel is, weet ik veel), vind ik dat je moet doen wat jij op dit moment aankunt. En als dat betekent dat je nu naar een andere supermarkt moet, lijkt me dat heftig én voor nu oké.
Je moet helemaal niets.
Kan me voorstellen dat het moeilijk en zwaar is. Vooral bij zoiets alledaags als boodschappen doen.
Zoals Cellie zegt moet je helemaal niets. Vertrouw op je gevoel. Er is geen goede of slechte manier om hier mee om te gaan. Er is JOUW manier, daar heb je alle recht op. We houden soms teveel rekening met anderen, dat is nobel, maar soms totaal niet nodig. In dit geval is het niet nodig.
begrijpelijk dat je zo’n ontmoeting niet zoekt
binnen enige tijd , lukt het mogelijk wel
Je moet inderdaad niets maar het feit dat je er een blog aan wijdt duidt erop dat je er wel mee zit.
Ik zou haar zelf aanspreken, al of niet in de supermarkt, en vertellen over Lucy.
Sterkte ❤️
Dat is mij gebeurd. ‘midden in de supermarkt heel erg moet huilen’ Een gezamenlijke kennis had ik lang niet gezien. De corona lockdowns. Ze liep in de supermarkt op me af en zei”Lang niet gezien. Ik zei laatst nog, zouden ze nog leven?”
Ik kon alleen nog maar nee schudden en huilen.
Als je het nu nog niet aankunt,is dat ook goed. Ooit hoorde ik een gesprek in de supermarkt van twee vrouwen,die elkaar na tijden weer tegenkwamen. Op de vraag “heb je kleinkinderen?”antwoorde de ander. Ja vijf. Eentje is oveleden,maar die zal er voor mij altijd bijhoren”. Er komt een tijd,dat je ook op zo’n soort manier kunt reageren
Och wat een moeilijke situatie is dit… Ik las wel mooie reacties hierboven. Ik denk dat het heel verstandig van je is om naar een andere supermarkt te gaan, totdat je je weer sterker voelt. Mijn vader overleed na een korte maar heftige ziekteperiode op de leeftijd van 72 jaar. Kort daarna ging ik naar mijn eigen supermarkt. Door een vage kennis werd ik vanuit de verte toegeroepen: “O, nog gecondoleerd hoor! Was het je vader of je moeder, die overleden is?”
Ik ben die woorden nooit vergeten… En het is nu 19 jaar geleden. Die ander bedoelde het vast niet verkeerd, maar als je rouwt bent je kwetsbaar…
Ik snap je volkomen…het is niet vergelijkbaar, maar sinds kort ben ik ernstig ziek en ben soms ook bang om bekende tegen te komen die het weten.
Ook ik woon in een klein dorp, dus dat gebeurd regelmatig.
En mensen bedoelen het heel lief en goed, dat weet ik hoor…maar soms kan ik mijn tranen niet inhouden en voel me dan zo opgelaten.
Het enige advies wat ik je kan geven is…volg je hart…alleen jij kan bepalen waar jij aan toe bent.
Sterkte en liefs, Lucy zou trots op je zijn!
Mijn zus stierf op 23 jarige leeftijd, toen stierf mijn vader jong, daarna pleegde mijn moeder zelfmoord.
Toen stierf mijn man jong, daarna ons enige kind, onze dochter op 33 jarige leeftijd. dat in een klein dorp.
Het begon met mijn zus in 1979, sinds die tijd ben ik nooit meer in een plaatselijke winkel geweest en nog niet. Het heeft mij altijd goed gedaan in de anonimiteit. Probeer het uit en voel, wat je goed doet xx
kun je niet gewoon zeggen dat het je nog te veel raakt om over je dochter te spreken, dat je daarna de hele dag ziek bent, of zoiets
, zo zou ik dat doen
Een @->- voor U.
Het is ook begrijpelijk voor jou. Het raakt je. Het is nog wel vers. Kun je beter later op stip zijn bij ah. Dan heb je geen last van. Je wilde gewoon daarover niet praten. Maar je moet wel kunnen erover praten. Het is voor jou moeilijk.
Ik kan me je dilemma goed voorstellen. Het is een van de redenen waarom ik bij verdriet en rouw een kaartje stuur: dan weet men dat ik het weet en is er een opening om erover te praten als diegene dat wil. Mijn schoonmoeder nodigde een rouwende jaren geleden heel lief uit voor de koffie en de rouwende dame zei toen: “nee bedankt, we hebben even genoeg aan onszelf en ons verdriet.” Ik vond dat heel wijs. Grenzen aangeven en inderdaad dingen doen waar jij aan toe bent.
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit lastig voor je is. Volg je gevoel hierin, dat is het enige juiste.
Misschien is het nog te vroeg. Jij moet doen wat voor jou goed voelt. En er is geen ‘goed’ in dit geval. Dus moet je kiezen wat voor jou het minst slecht voelt. Je hebt het al zwaar genoeg. Dus voor nu zou ik haar lekker ontlopen. Het komt wel. Ooit. Misschien hoort zij het van een ander en komt ze zelf naar je toe. Maar dan niet in de supermarkt, hoop ik.
Lieve Nicole,
Op de een of andere manier is het verlies van je dochter Lucy me volledig ontgaan. Mijn oprechte medeleven. Je raakt een stukje van jezelf kwijt met het verlies. Iets simpels als de supermarkt kan daardoor voelen als een enorme uitdaging he? Kort na het verlies van Nova besloot ik de boodschappen daarom ook thuis te laten bezorgen, om bepaalde mensen even te ontlopen. Ik denk dat zoiets in de eerste rouwfase alleen maar goed is. Je draagt wat je dragen kan.
Liefs
Merel