Kastje van verdriet

Last updated on juli 25th, 2025 at 12:54 pm

Een week na de dienst voor Lucy kwam de voorganger bij ons thuis langs.

Ze vroeg hoe het met me ging, en ik vertelde dat ik Lucy soms heel dichtbij me voel. Ze zei toen dat het misschien fijn zou kunnen zijn om een plekje te maken waar ik Lucy als het ware kan ‘opzoeken.’ Voor de momenten waarop ik daar behoefte aan heb, en ik haar niet direct om me heen voel.

Geen altaar aub

Nou ben ik geen voorstander van een soort ‘altaar’. Maar een speciaal plekje om de tijd te nemen, om stil te staan bij haar leek me wel een goed idee.

En ik wist al snel waar ik dat eens zou gaan maken.

In mijn oma’s kastje!

Een plekje om even stil te staan

Onze woonkamer is wat vroeger mijn oma’s keuken was. De ingebouwde keukenkast die zij gebruikte hebben we in ere gehouden.

Nou ja…

Dat wil zeggen, het was wel een rommeltje geworden.

Kijk maar:

Deze zondagochtend, terwijl mijn man onze jongste dochter naar Frankfurt bracht voor haar jaar als au pair in Ierland, besloot ik het kastje eens even aan te pakken. Gewapend met een vuilniszak en werklust.

Hieronder zie je het resultaat.

Opgeruimd kastje

Speciaal plekje: Kastje van verdriet

Daarna heb ik er een foto, en een aantal van Lucy’s vele knuffels ingezet. En een doosje met zogenoemde memorabilia. Zoals een beschermengel die ik haar ooit stuurde.

Met die beschermengel heb ik overigens nog wel een appeltje te schillen!

Een altaar moet het beslist niet worden.

Maar wat is het dan wel?

Op dit moment voelt het vooral als een ‘kastje van verdriet…’