Hoe kan het dat ik me daar nog druk over maak?!
De politie zat aan de keukentafel.
Ze hadden me net het nieuws verteld dat mijn dochter Lucy was overleden.
Hoewel ik zat te beven van de schok vroeg ik beleefd:
‘Kan ik u een kopje koffie aanbieden?’
Ik sluit zelfs niet uit dat ik vroeg: ‘En, kon u het een beetje vinden?!’
Rare mengeling van shock en beleefdheid
In de hele bizarre eerste periode na het overlijden van onze dochter Lucy bestond ik uit een rare mengeling van shock en beleefdheid. Vaak voelde ik me net een gastvrouw, verantwoordelijk voor ieders natje en droogje en maakte ik me zorgen of iedereen het wel naar de zin had en genoeg aandacht van mij kreeg. Later zei ik met een mengeling van verbijstering en verontwaardiging tegen de voorganger van de Vrijzinnige Gemeente:
‘Hoe is het mogelijk dat ik me nú nog steeds druk maak over sociaal zijn, terwijl het ergste dat ik me kon voorstellen is gebeurd! Je zou toch denken dat ik me niet meer druk zou maken over dat soort dingen?!’
Ze was even stil. Toen antwoordde ze bedachtzaam:
‘In tijden van shock crisis vallen we vaak terug in oude patronen.’
Zou dat het zijn?
Renske de Greef schetst een soortgelijke ervaring
In haar boek Mamamorfose, dat over een veel heuglijker gebeurtenis gaat dan het verlies van een kind, namelijk de geboorte van een kind. Daarin schetst Renske de Greef een soortgelijke ervaring. Haar dochter is net geboren met behulp van een vacuümpomp, en Renske ligt uitgeput in haar ziekenhuisbed:
‘Ik blijf praten alsof ik hier op snuffelstage ben. ‘Goh wat interessant zeg, zo’n placenta, ‘ zeg ik belangstellend nadat ik een spuit heb gekregen om de nageboorte op te wekken. En tijdens het hechten van de knip herkent de verloskundige van het ziekenhuis mijn naam en vindt het vervolgens een goed idee om te vertellen dat ze in hetzelfde appartement woont waar ik ooit heb gewoond, waardoor ik al snel verwikkeld ben in een soort koffieautomaatgebsprek. Nooit onbeleefd zijn. Gewoon gezellig blijven kletsen, ook et iemand die je hecht nadat een schaar je vagina zo’n zeven centimeter heeft opengeknipt! ‘In de Wagenaarstraat? Echt waar? Nou jaaaa, wat toevallig zeg!’
Ik heb online zitten zoeken naar een verklaring voor deze rare combinatie van shock en über beleefdheid, maar kon niets vinden. De verklaring van de voorganger van de Vrijzinnige Gemeente is denk ik heel plausibel.
Ontdek meer van Reis door het land van rouw
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
op dat moment schrik je zo hard, het zijn onverwachte dingen, wat doe je dan….
achteraf dit doen of dat gedaan hebben, we zijn menselijk
.Een @->– voor U.
Dat gedrag is toch de vastigheid in een compleet overhoop liggende wereld?
ik denk dat je op zo’n moment jezelf even terugtrekt achter een façade om jezelf te beschermen.
Echt heel herkenbaar! Ik was me er niet van bewust maar ik doe/deed precies hetzelfde.
Ik denk inderdaad dat je dan in zo’n basis beleefdheid terugvalt. Je vasthouden aan basis omgangsvormen. P.S. Ik krijg je cookies-melding niet weggeklikt. Hij blijft in beeld hoe vaak ik ook Close and Accept aanklik.
Ik denk ook dat dat een plausibele verklaring is, die van de voorganger. Ergens zijn je ‘vaste patronen’ dan nog het enige ‘normale’ en dus val je daar dan op terug, denk ik.
Interessante observatie, Nicole. je zou denken dat je op zo’n moment wel wat anders aan je hoofd hebt dan koffie zetten. Toch kan ik me heel goed voorstellen, dat je als mens onbewust het onheil tijdelijk op afstand wilt houden door ‘gewoon’ te doen.
Volgens mij ook. Je grijpt terug op je bestaande zekerheden, misschien wel uit een soort oer-aangeleerd principe, als ik nu maar doe alsof er niks aan de hand is, doen jullie dat misschien óók en is het gewoon niet waar. Ik herken dit wel. Als ik iets heel ernstigs heb, ga ik grappen maken, omdat ik dat ernstige gewoon niet aankan. Logisch, onze geest is niet ingesteld om tussen aardappelen koken en tv te kijken te horen dat je kind er niet meer is. Dus “ontsnapt” die geest naar het normale in de hoop dat de anderen dan ook weer normaal doen.
Dapper dat je dit vertelt!
Neem het jezelf niet kwalijk. Het is normaal gedrag om even tijd aan jezelf te geven om dingen te begrijpen.
Love As Always
Dimario
Dat is vast de verklaring. Vaste patronen bieden houvast in een opeens chaotische wereld.
Toen mijn zwager was overleden, stond zijn oma de hele dag overhemden te strijken (en mij de fijne kneepjes daarvan bij te brengen). Dat was ook een soort teruggrijpen op normale, dagelijkse huishouddingen. Zij zei ook: “Als alle overhemden gestreken zijn, word ik gek van verdriet.” Dus wij zorgden voor een voortdurende stroom ongestreken overhemden.
Wat mooi en lief hoe jullie haar tegemoetkwamen in haar manier van ermee omgaan Hermieneke. En wat een verdriet inderdaad….
Ook ik denk dat de verklaring heel plausibel is. Je bent wie je bent.
Het is een mechanisme dat ons helpt te overleven tijdens zo’n shock. Is heel menselijk. Pas later komt de reactie.
Een kat in het nauw maakt rare sprongen…daar vergelijk ik het mee.
Vind dat jij het nog netjes invult 🙂
Groetjes
Ik denk dat de voorgangster gelijk heeft maar weet het niet zeker.
Geen idee hoe het werkt. Zal een soort overlevingsstand zijn misschien.
Wat moet dat vreselijk zijn dat de polite je zo’n bericht komt vertellen. Ik heb wel eens in die richting gedacht als ik over Lucy op je blog las, maar bij mijn weten heb je dat nooit zo letterlijk weergegeven.
De agenten aan je keukentafel zullen je erg dankbaar geweest zijn dat je je zelfbeheersing niet verloor. Het went nooit om zo’n boodschap te brengen, dat is een zeer moeilijke taak. Ik zal nooit de opluchting van de agenten op onze bank vergeten toen ze midden in de nacht zo’n moeilijke mededeling kwamen doen.
Neem het jezelf dus niet kwalijk dat je aardig en beleefd bleef en je verdriet bewaarde om dat privé te uiten. Sterkte!
Zo had ik het nog niet bekeken vanuit het perspectief van de agenten. Dankjewel daarvoor Josephine!
Kan hier weinig zinnigs op zeggen.
Je bent zoals je bent, en daar moet je je niet druk om maken.
Of wel, als je dat zou willen.
Ik bedoel, reacties zijn soms impulsief, gewoontes.
Blokkeringen.
Ik krijg buikpijn als ik daar aan denk, Nicole. Echt. Ik denk dat het zo schokkend en zo erg was, zo niet te overzien dat je misschien onbewust behoefte had aan iets heel simpels om te doen. Koffie zetten of zo. Iets heel normaals. Alsof niet net jullie hele wereld ingestort was.
Ja ik denk het inderdaad ook zoiets….
Ik denk dat de voorganger zomaar eens gelijk kan hebben.
de voorganger zou wel eens gelijk kunnen hebben
je bent in shock en je tracht normaal te doen
wat eigenlijk niet kan