Waarom ik dit jurkje niet meer aan kan
Last updated on december 10th, 2023 at 10:49 am
Het jurkje op bovenstaande foto is in prima conditie.
Toch kan ik het niet meer aan.
Waarom ik dit jurkje niet meer aan kan
Het donkerblauwe jurkje met de witte stippen droeg ik op de uitvaart van onze dochter Lucy. Jaren geleden kocht ik dit jurkje in het rood bij Bonprix. Het beviel me zo goed, dat ik een paar jaar later de donkerblauwe versie ook kocht.
Maar elke keer als ik het nu zie, voel ik mijn maag ineenkrimpen.
Het is helemaal gekoppeld geraakt aan pijn en verdriet.
Tegelijkertijd wil ik het wel houden.
Want het hoort nu ook bij Lucy.
Bedenk goed wat je met je laatste Rolo doet!
Als een soort oorwurm hoor ik steeds de slogan ‘Bedenkt goed wat je met je laatste Rolo doet!’ Maar dan deze variant:
‘Bedenk goed wat je naar een uitvaart aan doet!’
Want kleding die je aandoet naar een droevige gebeurtenis, kan er mee verbonden raken. Dat is op zich niet erg, maar het kan bijvoorbeeld betekenen dat je het daarna niet meer kunt dragen.
Leestip
Herken jij het ontstaan van een associatie tussen bepaalde kleding en emotie of gevoel?
Niet alleen kleding…, sommige ‘dingen’ koester ik, andere heb ik echt verbannen…
Lieve knuffel,
Lie(f)s.
Ja! Ik had een mooie neutrale jurk gekocht voor een uitvaart, en die heb ik later ooit nooit meer aangehad, om dezelfde reden, ik snap het super goed!
Sterkte!
Overigens is blauw/witte stippen mijn favoriete kleur.
Erg herkenbaar!
Kleding en ook andere spullen..
Liefs! ❤️
Dat herken ik inderdaad wel.
De jurk die ik droeg naar de uitvaart van de oudste zoon van mijn zus, draag ik ook nooit meer. De jurk is helemaal verbonden met het verdriet op die dag toen onze lieve neef begraven werd. Hij was nog maar 20 jaar. Mijn dochter zei laatst nog ‘doe die jurk nog eens aan, die staat je zo goed’, maar ja, dat voelt niet meer oké.
Ik snap het helemaal Margreet!
Zeker weten. Omdat ik ook wel eens beroepsmatig uitvaarten doe heb ik er speciale kleding voor. Die doe ik nooit op andere momenten aan. Ik heb dan ook naar de uitvaart van mijn vader expres ook iets gedragen uit die mini-collectie.
Veel sterkte, Nicole <3
Dankjewel Anke. En slim om er speciale kleding voor aan te doen.
Het ligt er helemaal aan van wie de uitvaart is. Vorig jaar een oom die 97 is geworden. Ik had een lange zwarte jurk en een blousejasje met heel veel orde rozen. Het was een kleurrijk man, nu draag ik het deze zomer weer en denk aan hem
Op die manier is het mooi inderdaad Lot. Leuk dat hij door die jurk herinnerd wordt.
Ik had een nieuw vest en zwarte broek voor de uitvaart van mijn moeder, heb het nooit meer aangedaan en later weggedaan.
Misschien heeft het er ook mee te maken of je ogen een belangrijk zintuig zijn. Ik ben meer van het horen. Toen ik zwarte laarzen kocht voor de uitvaart van mijn moeder zei de verkoopster goed bedoelend “veel plezier er mee”. Dat kwam aan. Maar verder droeg ik de laarzen gewoon af.
Ik snap je gevoel wel, toch kan je hem ook niet loslaten. Wellicht komt er een moment dat ie wel bij de gelegenheid past of is er een moment dat je juist deze jurk gaat aandoen om Lucy er weer een beetje bij te hebben. Wellicht in combinatie met iets in t rood erover? Ik heb t zelf erg met geurtjes en geluid. Dan kan iets me ineens aanvliegen. Op de begrafenis van de oma van mijn man had ik een hele donkergroene rok bij zwart af aan. Ooit had oma me een compliment gegeven over die rok. Ze was nl van de zwartekousenkerk en de rok was zo zwart dat die er dus helemaal bij in t plaatje paste. Terwijl de dominee hel en verdoemenis preekte tijdens de begrafenis en wij de afgevallen bladeren der bomen werden genoemd bedacht ik me dat ik de rok zo uit de kast had gehaald die morgen maar haar er een groot plezier mee zou hebben gedaan….
Wat een mooie en lieve gedachte Geldover. Ik stel me nu ook zo voor dat je oma je rok inderdaad erg gewaardeerd zou hebben.
Deze ervaring heb ik nog niet, de uitvaart van mijn moeder is zo lang geleden dat ik niet meer weet wat ik daarna met mijn kleding heb gedaan. Is het een idee om een mooie doos te kopen (maken door een doos te beplakken met mooi papier) en de jurk daar in te doen. Misschien bij andere herinneringen aan Lucy. Aandoen hoeft toch niet?
Heel begrijpelijk. Dat idee om hem op te bergen in een mooie doos lijkt me zeker iets om over na te denken. Weg doen kan altijd nog.
Ik herken het. Een kledingstuk wordt dan zó beladen dat het een soort tijdcapsule wordt. Bevroren in de tijd.
Dit had ik met het positieshirt dat ik droeg toen ik in het ziekenhuis te horen kreeg dat ze zich ernstig zorgen maakten over mijn tweeling en ik voor behandeling naar het LUMC moest. Dat shirt raakte alshetware ‘besmet’. Het werd een soort symbool van slecht nieuws. Ik wilde het beslist niet meer dragen, maar kon het ook niet naar de kringloop doen, want dan zou ik gevoelsmatig het slechte nieuws doorgeven aan een ander. Vorig jaar wist ik eindelijk wat ik ermee wilde doen: verwerken in een stoffen verjaardagsslinger. Door de stof te verknippen kon ik die beladenheid verbreken.
‘Besmet’ vind ik een mooi woord ervoor. Mooi hoe je het shirt hebt verwerkt in iets positiefs.
Heel herkenbaar hoor. Ik had net een hele mooie blauwe blouse met jasje gekocht, maar toen overleed twee jaar geleden toch nog plotseling mijn schoonvader en heb ik het vervolgens aangehad op de uitvaart. Daarna nooit weer en hangt het achterin mijn kledingkast…
dat is koesteren, en mag je nooit weg doen
het zal je ook leuke momenten gegeven hebben
Een @->- voor U.
Het is ook begrijpelijk. Herinnering blijft houden. Dan wil je zo jurk niet meer aan. Ik had ook toen met onze ouders. In tijd 5 maanden. 2 overleden. Best heel moeilijk geweest. Voor jou ook.
Heel herkenbaar!
Ja dat herken ik wel. Maar meest onbewust. Dan merk ik lang na de begrafenis (denk aan jaren) dat ik een jurk of pakje nooit meer heb gedragen.
Ja, heel herkenbaar. Toen ik zwanger was van onze tweeling kregen we te horen dat 1 van de 2 waarschijnlijk niet levensvatbaar was. Ik ben toen toch 2 truitjes gaan breien (deed ik bij de andere kinderen ook, voor mijn gevoel liet ik ze daarmee weten dat ze zo welkom waren) Ik dacht, als hij het niet overleefd krijgt hij hem aan op z’n begrafenis. Gelukkig is alles uiteindelijk aardig goed gegaan en heeft hij het overleefd. Ik heb ze de truitjes ook gewoon aangedaan. Pas toen ik ze een half jaar later weer pakte om op te ruimen (ze waren te klein geworden) vloog het me allemaal aan. Alle emoties van de zwangerschap en de spannende tijd daarna kwamen eruit en vanaf toen begon ik alles te verwerken. Daarvoor had ik het onbewust weg geduwd. Ik schrok van de emoties die los kwamen door alleen die 2 truitjes te zien/pakken terwijl ik ze al zo vaak had vast gehad.
Dankjewel voor het delen van je verhaal. Ik vind het heel bijzonder. En wonderlijk ook hoe dat gaat met emoties! Dan zitten ze als het ware ergens toch een beetje verstopt, en dan maken zulke truitjes dat als het ware los….
Ik voel helemaal met je mee!
Ik herken het wel.
ik heb het ook wel met muziek, emotie komt dan soms los.
Ik zou de jurk denk ik dragen op bijzondere dagen.
Zo is Lucie er toch bij.
Misschien met een sjaaltje, ketting die je nog van lucie hebt.
Fijn weekend en alle goeds,
Hilly
Wat verdrietig. En tegelijkertijd erg herkenbaar. Het donkerblauwe t-shirt dat ik kocht voor tijdens de uitvaart van mama draag ik niet meer. Maar het ligt nog wel in mijn kast. En gaat ook niet weg. ❤️
Dat snap ik Rory!
Het jasje dat ik op de crematie van mijn zoon droeg heb ik een jaar later ook bij de uitvaart van mijn schoonvader gedragen. Sindsdien is het de kast niet meer uit geweest.
Op de crematie van mijn vader had ik een jurk aan die ik toen pas gemaakt had. Toevallig heb ik die vorige week, na drie jaar, maar eens aangetrokken. Ergens voelde dat helemaal verkeerd en de jurk zal ik nooit dragen als ik bij mijn moeder op visite ben.
Dat kan ik me helemaal voorstellen mevrouw W. Dat heb ik ook met mijn jurkje: het voelt niet goed omdat nu ‘gewoon’ te dragen.