Tijdens mijn vijf zwangerschappen voelde ik mij permanent nuttig. Ook als ik ‘niets’ deed, was ik goed bezig, want in mij groeide een nieuw mens. Rouwen doet mij wat dat betreft soms een beetje denken aan zwanger zijn. Rouwarbeid in … Lees verder →
Eén van de naarste dingen die iemand ooit tegen me zei na het overlijden van mijn dochter Lucy is: ‘Dat verhaal heb ik al een keer gehoord.’ Nou denk je misschien: ‘Hoezo is dat naar?! Daar is toch niets mis … Lees verder →
In zijn boek Schaduwkind schrijft P.F. Thomése over het overlijden van zijn dochtertje Isa. In één van de eerste hoofdstukken beschrijft hij hoe onschuldig en onbewust van het naderend onheil een mens kan zijn. Het naderend onheil Dit schrijft P.F. … Lees verder →
In de podcast Cadeautje van prikkeldraad vertelde Manu Keirse, klinisch psycholoog en bekend als autoriteit op het gebied van rouw, het sprookje van de drie bomen. Het trof mij, en eenmaal thuis zocht ik het op. Het blijkt een verhaal … Lees verder →
Het gaat niet goed met mijn ruim 90 jaar oude schoonvader. En hoewel er een wereld van verschil is tussen een schoonvader van in de negentig en een kind verliezen, raak ik er behoorlijk door van slag. Het zichtbare proces … Lees verder →
Toen het net gebeurd was met mijn dochter Lucy, dacht ik: ‘Dit is zo groot en erg, dat kan ik niet alleen.’ Maar was dat terecht? Als ik nu terugkijk op die eerste periode was ik vooral compleet ontredderd. Heb … Lees verder →
Dit mooie gedicht van Sara Rian trof mij, en deel ik daarom graag. Het weerspiegelt waarom het fijn is als mensen de naam van je dierbare blijven noemen. Sara Rian – Find me there In haar gedicht Find me there … Lees verder →
Tijdens mijn studie psychologie leerde ik over zogenoemde ingrijpende levensgebeurtenissen. Dat zijn gebeurtenissen die als een breuklijn door je leven lopen. Gebeurtenissen waarvan je later nog precies wist waar je was toen je het hoorde. Gebeurtenissen die je leven verdelen … Lees verder →
