Vandaag is de tweede sterfdag van mijn dochter Lucy. Onderstaand gedicht is geschreven door Netta Wilson naar aanleiding van het overlijden van haar dochter na een auto-ongeluk. Ik deel vandaag haar woorden, want ze beschrijven ook veel van mijn gevoel. … Lees verder →
‘Waarom moet een mens geplaagd worden met het gedoe van een uitvaart of begrafenis?’ vraag ik me regelmatig af. ‘Alsof het allemaal al niet erg genoeg is, moet je ook nog eens allerlei dingen regelen en ‘sociaal doen.’ Zou het … Lees verder →
Soms vlindert er zomaar ineens een gedachte door je hoofd… Dat overkwam mij met de woorden: ‘De mensen van voorbij.’ De mensen van voorbij Ik zal de woorden vast ooit ergens hebben gehoord of gezien. Toen ik ze intypte bij … Lees verder →
Rouw is niet alleen maar een emotionele reactie. Rouw werkt door in je hele lichaam. Rouw manifesteert emotionele pijn via lichamelijke symptomen. Niet voor niets zijn veel mensen heel erg moe na het verlies van een dierbare. In het boek … Lees verder →
Met argusogen zie ik 10 augustus naderen. Dan is het al twee jaar. Twee jaar? Dat kan niet waar zijn. Twee jaar sinds Het gebeurde. Twee jaar sinds Lucy er niet meer is. Dat kan toch zeker niet waar zijn? … Lees verder →
‘Het leven gaat door,’ zeggen ze. Maar ik vind dat lastig. Elke minuut, elk uur, elke dag, elke week, elke maand brengt me verder van Lucy weg. En dat wil ik niet. Dus denk ik strijdlustig: ‘Dat zullen we nog … Lees verder →
‘De tijd heelt alle wonden,’ gaat gerustststellend het gezegde. Maar ik heb inmiddels al een paar keer gehoord dat het niet de tijd zelf is die wonden heelt. Mary-Connor O’Frances zegt bijvoorbeeld in haar boek Het rouwende brein dat je … Lees verder →
