Rouw om een huisdier: De innerlijke kaart van Trixie is nog niet geüpdate
De dag voor Kerstmis in 2023 moesten we ons lieve hondje Trixie laten inslapen. Het leven ging verder, en we raakten gewend aan de afwezigheid van het geluid van haar trippelende pootjes. Maar regelmatig word ik ineens weer geconfronteerd met de leegte die Trixie in ons huis achterliet.
De innerlijke kaart van Trixie is nog niet geüpdate
Zo hebben we de traditie dat we in de zomervakantie met het gezin een lange ochtend naar Oberhausen gaan. Toen we dat voor het eerst na Trixie’s overlijden weer deden, betrapte ik mezelf bij thuiskomst op de gedachte:
‘Trixie zal wel blij zijn dat we er weer zijn. Ze heeft best lang moeten wachten!’
En hoewel ik wist dat ze er niet was, verwachtte een deel van mij toch dat ze springend bij de voordeur zou staan toen ik de sleutel in het slot stak, hem omdraaide en de deur opende. Maar de gang was leeg.
Nog de oude kaart in mijn hoofd
En toen herinnerde ik me Mary O’Connor Frances. Zij beschrijft hoe onze hersenen een soort innerlijke landkaart hebben gemaakt van ons leven. En hoe ons brein die niet bij het minste of geringste gaat updaten. Eerst maar eens zien of de nieuwe situatie blijvend is! Dit was de eerste confrontatie na een uitje naar Oberhausen dat Trixie er niet was. Dus het zal nog wel een aantal jaren duren voordat de verwachting van Trixie’s blijdschap bij de voordeur helemaal verdwijnt. Simpelweg omdat de confrontatie met het feit dat ze er na een uitje na Oberhausen niet is, maar 1 keer per jaar voorkomt…
Herken jij dit?
Heel herkenbaar ❤️
Heel herkenbaar. Ik heb wel 100 keer gedacht “snel naar Ouranos toe” als ik een middagje op zolder had zitten werken. Of een kussen op de bank heel even voor hem aangezien.