‘Weet jouw mama wel dat jij hier bent?’
Last updated on december 10th, 2023 at 10:51 am
Toen ik de voordeur voor het eerst open deed voor onze uitvaartbegeleider was mijn eerste kort-door-de-bocht gedachte:
‘Wat een broekie! Da’s niks.’
Ik slikte de vraag: ‘Weet jouw mama wel dat je hier bent?’ in, en nodigde hem binnen.
Baken in de storm!
Maar eenmaal in huis ontpopte hij zich in snel tempo tot onze rots in de branding en baken in de storm. As hij wegging, wilde ik me aan hem vastklampen en smeken: ‘Je laat ons hier toch niet alleen?!’ En na een paar dagen wilde ik alleen nog maar tegen hem zeggen:
‘Wat zal jouw moeder trots op je zijn!’
Zo belangrijk hè, in tijden van diep verdriet, dat je iemand hebt waar het mee klikt en op wie je kunt steunen. Heel fijn voor jullie.
Enorm mooi beroep, en inderdaad zo belangrijk juist in die eerste dagen.
Fijn dat je kunt schrijven over je verdriet en alles eromheen. Ik leef met je mee, ook al is het van veraf en onbekend
Wat fijn dat het zo goed uitpakte met de begrafenisondernemer , ik sluit mij aan bij de woorden van Dorien! Heel moedig van je om zo je gevoelens te uiten en hopelijk vind je ook troost in de mensen die met jullie meeleven!
Dat vind ik zeker Marijke. Ook van jullie! Dank daarvoor.
Mooi geschreven. Zulke mensen heb je nodig in zo’n moeilijke dagen en momenten.
Wonderlijk,dat zo’n eerste indruk fout was. En goed,dat hij jullie zo steunde. Heb je het hem ook kunnen vertellen?
Ja, ik heb hem een aantal keer gezegd hoe blij we met hem waren.
Fijn dat er iemand bij jullie was die voldoende maturiteit en empathie had om aan te voelen wat jullie op die momenten nodig hadden.
Ja, precies Myriam. Dat is goud waard, en heb ik echt als heel steunend ervaren in een onmogelijke tijd.
Ja dat krijg je bij het ouder worden, dat je steeds meer mensen aan het werk ziet van wie je denkt: dat zijn nog kinderen… Maar dat blijken naderhand toch echte professionals te zijn. Ik werk samen met collega’s die mijn dochter kunnen zijn maar ik denk bij hen al lang niet meer aan het leeftijdsverschil.
Wat fijn dat deze uitvaartbegeleider jullie zo goed tot steun kon zijn. Dat is bijzonder belangrijk bij ieder overlijden, maar zeker als de overleden dierbare nog zo jong is…
Helemaal mee eens Alice! Het dringt soms niet door dat je ouder wordt. 🙂 Maar deze week werd mijn moeder (80+) in het ziekenhuis opgenomen. En daar liepen al die jonge meiden en jongens als verpleegkundigen, therapeuten en artsen! Ook ik dacht eerst, die kids zijn veel te jong! Maar ze blijken allemaal kundige, meelevende en lieve professionals te zijn.
Fijn dat dit in ieder geval goed verliep 🙂
Die steun heb je dan zo hard nodig…
Groetjes
Wat geweldig dat hij zo’n grote steun en toeverlaat bleek te zijn!
Fijn dat jullie zo’n goede uitvaartondernemer hadden. Dat kan enorm helpend zijn.
Uitvaartverzorgers zijn zo belangrijk. Bij mijn ouders ontzorgden ze echt, zodat wij ons met ons gemis bezig konden houden. Fijn dat het bij jullie ook zo was.
En over steeds jonger…
Mijn oudste had een keer een arts in het ziekenhuis, die ik echt niet ouder dan oudste schatte. Die was toen 17. Het erge was, oudste had hetzelfde gedacht! Soort Doogie Howser, haha, maar ook bekwaam en aardig, gelukkig.
Dat is heel mooi dat het zo goed klikte met het jonge broekie.
Mooi dat je zo goed op hem kon bouwen toen je het nodig had.
Love As alwyas
Dimario
Goed om te lezen dat je een fijne uitvaartverzorger had ook al was hij jong. Zo iemand kan julllie pijn en leed niet verzachten maar wel zorgen dat je op een mooie manier afscheid kunt nemen.
Ja, precies Thea. Dat heeft hij echt heel goed gedaan.
Het is zo fijn een uitvaartverzorger die jou ontzorgt zodat jullie ook tijd hadden om samen het gemis van Lucy te delen.
Ja, hij was echt een rots in de branding, want je bent zelf totaal van je stuk.
Iemand met empathie,waar je is in die omstandigheden kon op rekenen
Zo nodig in dit soort situaties. Dan is elke steun welkom.
Wat fijn dat je het verkeerd inschatte. Een eerste indruk zegt niet alles.
Nee precies. Dat houd ik mezelf ook altijd voor: niet oordelen, maar rustig afwachten.
Toen mijn schoonvader overleden was, bleek de uitvaartondernemer een stuiterbal te zijn. Hij was vreselijk druk en kwam later op onze wensen terug omdat ze volgens hem niet konden (zoals zelf de kist dragen). Hij had ook goede dingen hoor: zo heeft de oudste broer van manlief zelf met de rouwauto met daarin de kist naar de kerk mogen rijden. Dat vonden wij best wel mooi en bijzonder.
Bij onze zoon hadden we ook een jonge uitvaartondernemer, waar we ook een hele goede klik mee hadden.
Zo’n ‘stuiterbal’ lijkt me niet zo fijn inderdaad. Maar goed om te lezen dat hij ook wel goede dingen had.
Als je een goede uitvaartbegeleider hebt, kan dat zo’n verschil maken. Gelukkig was deze voor jullie een rots in de branding. Wel knap vind ik, voor zo’n ‘jonkie’.
Ja, dat vind ik ook. En wat een bijzonder beroep om zo jong al te kiezen.
Fijn voor jullie. Hij heeft een vak gekozen wat echt bij hem past zo te lezen. Grappige titel; snapte direct wat je bedoelde. Sommige mensen hebben al van jongs af aan iets wat geschikt maakt voor zo’n soort functie.
Ja hè? Dat is eigenlijk best heel bijzonder.
Wat fijn voor jullie dat hij er was. Dat heb je echt nodig als je zelf niet meer weet waar je het zoeken moet. Ik heb overigens grenzeloze bewondering voor mensen die dat werk doen. Ik zou het niet kunnen. Zo knap vind ik dat.