Rouwen is als lopen in een doolhof
‘Ik loop in een doolhof. Ik blijf lopen en lopen. Soms pak ik de goede weg en soms de verkeerde. En dan stoot ik mijn hoofd, dan moet ik terug, een andere afslag nemen.’ Deze woorden van Jeanne Hornikx, die haar 31-jarige dochter Astrid verloor bij de MH17-ramp, raken me diep. Net als zij ervaar ik rouw als een zoektocht waar je moet blijven lopen, ook als je verdwaalt. Hieronder deel ik hoe mijn pad langzaam wat duidelijker wordt sinds het verlies van mijn dochter Lucy – en waarom het moedig is om nieuwe wegen te blijven proberen.
Rouw doolhof
Sinds ik in oktober 2023 mijn agenda leeg heb geveegd voel ik me minder verdwaasd en verdwaald dan in het eerste jaar na het overlijden van Lucy. Weliswaar blijft het zoeken naar een weg, maar ik voel me minder onzeker over mijn pad dan toen. Wat ik mooi vind in Jeanne’s woorden is de moed die er uit spreekt. Haar uitspraak erkent het ‘niet weten,’ én desondanks nieuwe paden proberen te vinden. En als je merkt dat je een verkeerde weg bent ingeslagen, dan geeft dat niet. Dan zijn er altijd nog weer andere wegen.
Leestip
- Boek We zullen doorgaan
