In zijn boek Schaduwkind schrijft P.F. Thomése over het overlijden van zijn dochtertje Isa. In één van de eerste hoofdstukken beschrijft hij hoe onschuldig en onbewust van het naderend onheil een mens kan zijn.

Het naderend onheil

Dit schrijft P.F. Thomése:

‘Het is – achteraf – wonderlijk hoe gewoon alles zich voltrok. De onschuld van mensen vlak voor de catastrofe, de niet te bevatten alledaagsheid waarmee mensen zich in de richting van hun ondergang bewegen. Er is kennelijk, ook dan, geen ander leven dan het gewone leven. In plaats van ons op verschrikkingen voor te bereiden, vroegen wij ons af of we straks nog tijd zouden hebben om zelf te koken of dat we iets gingen halen bij de Chinees.’

De onschuld voor de catastrofe

Ik moest denken aan die woensdagochtend op 10 augustus 2022. Aan hoe totaal onbewust ik was van het naderend onheil. Het onheil dat al had plaatsgevonden, maar waarvan ik toen nog geen weet had. Ik dronk in al mijn onschuld mijn dagelijkse kopje koffie, na mijn dagelijkse hardlooprondje. Ik was nog even in zalige onwetendheid van wat me boven het hoofd hing.

De schrik van iedere ouder.

Een kind verliezen.

Soms denk ik aan haar

Soms denk ik aan haar. Aan die Nicole van 10 augustus 2022. Sommige dagen denk ik hoofdschuddend:

‘Kind, je hebt geen idee wat je boven het hoofd hangt.’

Andere keren gun ik haar die laatste momenten van zalige onwetendheid.